Remont instalacji wodnej i kanalizacyjnej – jak prawidłowo go przeprowadzić

Każda instalacja wodna i kanalizacyjna, choćby wykonana z najlepszych i najtrwalszych materiałów, ma prawo po wielu latach użytkowania po prostu się zepsuć. W takim wypadku będzie wymagała wymiany, a taka sytuacja zdarza się również w starych domach, o stanie technicznym pozostawiającym wiele do życzenia. Decydując się na zamieszkanie w takim właśnie miejscu, powinniśmy zadbać, aby można było swobodnie korzystać z łazienki czy kuchni, dlatego konieczny będzie kompleksowy remont instalacji. Słowo to w większości z nas natychmiast budzi przerażenie, jednak większość prac uda przeprowadzić się bez większych problemów, a podstawą jest właściwe ich rozplanowanie.

1. Projekt nowej instalacji

Jeśli remontowana instalacja ma posłużyć naszej rodzinie kolejne kilkadziesiąt lat, priorytetową kwestią jest sporządzenie jej dokładnego projektu, najlepiej na podstawie już istniejących planów. W tym momencie często zaczyna się kolejny problem, ponieważ do wielu starych budynków nie znajdziemy takiej dokumentacji, a sposób prowadzenia w nich instalacji wodnej można nazwać co najmniej prowizorycznym. Lepiej więc sporządzić całkowicie nowy projekt, w pełni zgodny z naszymi wymaganiami i potrzebami w tym zakresie, obejmujący wszystkie niezbędne elementy, w tym i największy, czyli szambo betonowe, jeśli jego użycie jest konieczne, a oprócz niego będziemy musieli uwzględnić:

• kompletne wyposażenie łazienki i kuchni w urządzenia sanitarne, umywalki, baterie wannowe czy umywalkowe, wannę lub kabinę prysznicową, sedes i zlewozmywak;
• wszystkie punty dostępowe umożliwiające ich swobodne podłączenie, z dostępem ułatwiającym przeprowadzenie ewentualnych napraw, uwzględniające przede wszystkim położenie tzw. pionu kanalizacyjnego, stanowiącego punkt odniesienia, mający stałe położenie w każdym budynku. Służy on do odpowietrzania instalacji i a rury muszą dochodzić do niego pod kątem umożliwiającym swobodny odpływ wody;
• sprzęt gospodarstwa domowego zużywający wodę, czyli pralkę i zmywarkę.

2. Wymiana instalacji kanalizacyjnej

Każdy taki remont zaczynamy zawsze od kanalizacji, z oczywistych przyczyn najczęściej najbardziej zniszczonej. Kiedyś powszechnie używano do niej rur żeliwnych, które po latach są tak uszkodzone, że wymagają natychmiastowej wymiany. Dużym problemem może być już sam ich demontaż, rozkręcenie wszystkich zapieczonych połączeń, dlatego, jeśli planujemy nowe, można je po spuszczeniu wody po prostu pociąć na kawałki. Zanim jednak to zrobimy, ustalmy, jaką średnicę mają mieć nowe rury, a tu można także posiłkować się obowiązującymi w tej kwestii przepisami, określającymi wymiary przewodów stosowanych w instalacji wodnej i kanalizacyjnej:

• 110 mm dla wszystkich pionów oraz podłączeń do toalet;
• 75 mm dla pionów w momencie, kiedy nie będziemy podłączać do nich toalety;
• 50 mm na rozgałęzieniach takich elementów jak kabiny prysznicowe, zlewozmywaki, wanny lub umywalki;
• 40 mm dla tzw. krótkich podłączeń wymienionych wyżej urządzeń;
• 32 mm w przypadku bezpośrednich podłączeń do syfonu umywalkowego.

Trzymanie się tych zaleceń znacznie ułatwi poprowadzenie samych rur, które sprowadza się do ich dopasowania, ustalenia dokładnego położenia i ostatecznego połączenia zgodnie ze sporządzonym projektem. Odpowiedniego przygotowania będą też wymagały przejścia rur przez stropy i ściany, ale nie przez elementy nośne całej konstrukcji, muszą też omijać okolice drzwi i okien, a sama rura powinna zostać zabezpieczona osłoną. Warto również pamiętać o ich izolacji np. za pomocą wełny mineralnej, co uchroni nas przed ciągłym słuchaniem głośnych dźwięków płynącej wody.

3. Wymiana instalacji wodnej

Remont kanalizacji możemy uznać za zakończony, nadszedł więc czas na instalację doprowadzającą wodę do budynku. Tutaj podobnie zaczynamy od kontroli jej stanu technicznego, wyznaczenia, które jej elementy nadają się do wymiany. Największy problem będziemy mieli w przypadku rur biegnących w ścianach, ale kiedy nie widzimy żadnych wyraźnych wycieków, to możemy je zostawić i zająć się przewodami biegnącymi na zewnątrz. Mają one zazwyczaj średnicę 16 – 20 mm i najczęściej są zrobione z miedzi, najbardziej odpornej na destrukcyjne działanie wody. Obecnie jednak odchodzi się od tego, co tu nie mówić, stosunkowo drogiego materiału, a koszty remontu można znacznie obniżyć, kupując rury wykonane z tworzyw sztucznych np. z polibutylenu, całkowicie odpornego na niskie i wysokie temperatury. Oczywiście, jakie ostatecznie zastosujemy, zależy od osobistych preferencji, ale montując je, musimy pamiętać o kilku żelaznych zasadach, mówiących, że:

• rury z ciepłą wodą montujemy zawsze powyżej tych z zimną i instalacji elektrycznej, chroniąc ją w ten sposób przed zalaniem;
• na te prowadzone w ścianie należy nałożyć koszulki ochronne, najlepiej karbowane typu peszel, umożliwiające wydłużanie się przy zmianach temperatury;
• obejmy mocujące rurę do ściany muszą być rozmieszczone około 1 m od siebie;
• rury wodociągowe łączy się w układzie trójnikowym, rozpoczynając zawsze od pionu i każde odchodzące od niego połączenie jest zgodne z tą właśnie metodą;
• przez ściany oraz stropy rury wodociągowe i oczywiście kanalizacyjne prowadzi się w tulei ochronnej, a wolną przestrzeń pomiędzy nią a powierzchnią należy wypełnić specjalnym elastycznym materiałem, pozostawiającym jednak pewną swobodę ruchu;
• na rury z tworzyw sztucznych nakłada się z kolei osłony zabezpieczające je przed ogniem, a taka izolacja cieplna zapobiega też spadkom temperatury płynącej w nich ciepłej wody.

4. Sprawdzenie szczelności przed oddaniem do eksploatacji

Ostatnią i jednocześnie najważniejszą rzeczą, o którą musimy zadbać przed oddaniem obu instalacji do eksploatacji jest sprawdzenie ich szczelności. Z racji, że większość rur jest ukryta pod powierzchnią ścian czy podłóg, lepiej przeprowadzić to jeszcze przed pokryciem ich tynkiem, a wszystkie testy muszą odbyć się w ściśle kontrolowanych warunkach. Temperatura powinna wynosić co najmniej 5 stopni, na końcówki instalacji wodnej nakłada się zaślepki i puszcza wodę, a cały proces jest podzielony na dwa odrębne etapy:

• dwukrotne podniesienie ciśnienia wody do określonej wartości próbnej i za drugim razem nie może ono spaść poniżej wartości 0,06 MPa;
• próbę główną, trwającą aż 2 godziny, podczas której dalszy spadek ciśnienia wody nie może być większy niż 0,02 MPa.

Testy kanalizacji przeprowadza się z kolei, zamykając dany jej odcinek specjalnymi gumowymi korkami, wypełniając wodą pod określonym ciśnieniem i mierząc jego spadek w również określonym odcinku czasu. W obu przypadkach używa się bardzo czułych urządzeń pomiarowych, pozwalających wykryć nawet najmniejsze odstępstwa od obowiązujących norm.

[kkstarratings]